همه به خاطر داریم که در سن کم تا چه اندازه بر سر زبان ما بود که دکتر یا مهندس شویم، در آن دوران خامی و ناآگاهی به یک پله پایینتر هم راضی نبودیم، در این بین افرادی هم بودند که نگاه دیگری داشتند، برخی هم دوست داشتند پلیس و خلبان و فوتبالیست شوند، اما هر چه گذشت بیشتر به این نتیجه رسیدیم که دنیا به آدمها دیگری هم نیاز دارد، شغلهایی که مهم و مقدس هستند، از جمله معلمی و دبیری که آن را با عنوان شغل انبیاء یاد میکنند و یا شغل پرستاری که روز تولد حضرت زینب(س) را با نام روز پرستار همراه کردهاند.
اگر سال99 و ویروس کرونا برای ما یک پیام هم داشته باشد، این است که پرستاران تا چه اندازه ارزشمند هستند. چند روزی است که روز پرستار را سپری کردهایم، اما چه کسی است که نداند پرستار هم مثل خیلی از مشاغل خلاصه در یک روز نیست، بلکه باید تا آن روز که بیماری بر تخت دراز کشیده است فداکاریهای پرستاران را برشمرد و ستایش کرد.
مریم احمدیفر که پا در چهارمین دهه از زندگی خود گذاشته است از همان پرستارانی است که روزهای کرونایی و غیرکرونایی پای درد و بیماری همشهریان خود ایستاده است و یاریرسان بیماران بسیاری بوده است. از دوره کودکی علاقه زیادی به تدریس و دبیری داشته است. به گفته خودش این علاقه به اندازهای زیاد بوده است که عروسکهای خود را در ردیفی میچیده و به آنها تدریس میکرده است. در ادامه مسیر برای او تغییر کرده و به این نتیجه رسیده است که در رشتههای زیر مجموعه تجربی میتواند به قشری کمک کند که نیاز بیشتری به یاری دیگران دارند و این قشر بیماران هستند، بنابراین از دوره دبیرستان و انتخاب رشته هدف خود را بر خدمت کردن به بیماران قرار داده است و پس از کنکور پرستاری را بر دیگر فرصتها ترجیح داده است.
این پرستار خوشاخلاق ساکن منطقه 11 که شغل پرستاری را مایه افتخار خود میداند، در سال 99 به عنوان پرستار نمونه بیمارستان آیت ا... طالقانی معرفی شده است،او پرستار بخش داخلی این بیمارستان که بیمارستان ویژه سوانح است می باشد و معتقد است خدمت کردن به دیگران برای او با لباس سفید اولویت بوده و اینکه در چه سطحی از فضای پزشکی و درمان باشد خیلی برای او اهمیت زیادی نداشته است.
مریم احمدیفر معتقد است بیماران و همراهان آنها با مشکلات روحی و جسمی روبهرو هستند و این مایه افتخار او است که بتواند در چنین شرایطی به آنها خدمت کند و این را عنایت پروردگار به خودش میداند.این پرستار منطقه 11 که لباس سفیدش را نماد خدمت میداند درباره آثار پرستاری و این شغل نیک بر زندگیاش گفت: به طور قطع نتیجه امورات نیک را در دنیای خود میبینیم و دعای خیر بیماران به ما انرژی میدهد و بر زندگی ما تأثیر دارد. به عنوان مثال وقتی یک بیمار ترخیص میشود و برای تشکر نزد پرستار میآید، وقتی به عنوان پرستار خوشحالی را در چشمان بیمار و اطرافیانش میبینم همین کافی است که سختی شیفت را فراموش کنم.
تعریف پرستاری و جایگاه پرستاری موضوع دیگری بود که مریم احمدیفر به آن اشاره کرد و گفت: یک پرستار باید شخصی باشد که از خودش و گرفتاریهایش برای دیگران و خدمت به دیگران بگذرد.
وقتی بیماران به پرستار مراجعه میکنند در واقع افرادی هستند که مشکلات جسمی و همچنین روحی دارند، پرستار باید این توانایی را داشته باشد که با علم و البته دانش و صبوری خود به نفع بیمار اقدام کند و زمانی که بیمار وارد بیمارستان میشود باید به او انرژی مثبت بدهد و بیمار را درک کند.با اوج گرفتن شیوع ویروس کرونا در ماههای گذشته یکی از بخشهای بیمارستان طالقانی هم به مراقبت بیماران کرونایی اختصاص داشت و مریم احمدیفر یکی از هزاران پرستار کشور است که با رشادت و فداکاری و پذیرفتن خطر مبتلا شدن به ویروس کرونا به بیماران کرونایی خدمت کرده است و با وجود اینکه خانواده بابت حضور او در بیمارستان نگران بودند او در این مسیر به کار خود ادامه داد و پدرش همواره او را به خدمت به خلق در روزهای سخت بیماری تشویق کرد. پدری که این روزها خودش در بستر بیماری گرفتار است و دخترش پرستار او است، این پرستار خوش اخلاق که همواره در تلاش برای یاری رساندن به بیماران بوده این روزها طلب دعا برای پدرش دارد.
مشکلات معیشتی و پرداختی از موضوعهایی بوده که همواره مورد شکایت پرستاران در کشور بوده است. احمدیفر در اینباره گفت: به نظر من همسانسازی نظام پرداخت کارکنان درمان و همچنین جلوگیری از بروز تفاوت فاحش در پرداخت بین نظام پرستاری و نظام پزشکی لازم است، چرا که واقعا پرستاران کار سنگین و پرحجمی انجام میدهند. با این وجود خدا را شاکرم که فرصت خدمت به مردم را در این شرایط و فضای کاری دارم.
در پایان مریم احمدیفر از همراهی خانوادهاش برای یاری کردن او در مسیر پرستاری تشکر و آرزوی امیدواری کرد که با عبور جامعه از شرایط موجود و پشت سر گذاشتن ویروس کرونا روزهای بهتری رقم بخورد.